Zygmunt Dobrzycki (1896 Oleksin – 1970 Beauvallon)

Wykształcenie artystyczne zdobywał kolejno w Kijowie, Moskwie i Petersburgu. W 1923 roku rozpoczął studia w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych i na Wydziale filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego. Przerwał naukę i wyjechał do Paryża, gdzie mieszkał do 1928 roku. Następnie przeniósł się na południe Francji, do Saint-Paul-de-Vence, pomieszkiwał także w Damme w Belgii. Wraz z Teodorem Axentowiczem, Józefem Mehofferem i Eugeniuszem Zakiem uczestniczył w wystawie polskiej sztuki w Budynku Secesji w Wiedniu. We wczesnych latach twórczości jego dzieła miały charakter symboliczny, artysta inspirował się przede wszystkim pracami Mikołaja Čiurlionisa. Pobyt we Francji sprawił, że zainteresował się kubizmem i fowizmem. W roku 1929 odbyła się jego indywidualna wystawa w Brukseli, dzięki której zyskał rozgłos. W latach trzydziestych brał udział w wielu ekspozycjach w Paryżu, Brukseli i Antwerpii. Otrzymał złoty medal na Międzynarodowej Wystawie „Sztuka i Technika” w Paryżu w 1937 roku. Malował pejzaże, martwe natury, konie i akty, wykonywał również dekoracje kościelne oraz rzeźby w drewnie. Jest autorem, między innymi, pomnika „Bohaterom Polskim” w belgijskiej miejscowości Saint-Nicolas oraz monumentalnej fasady Cité administrative de l’État w Brukseli.