Stefania Ordyńska (1882 Wielopole Skrzyńskie – 1968 Wrocław)

Pochodziła z wielodzietnej rodziny rządcy ziemskiego dóbr. Częstym bywalcem rodzinnego domu Stadników była Helena Berger Kantorowa oraz jej syn Tadeusz, z czasem sławny artysta. Ordyńska studiowała malarstwo na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, w Rzymie i we Florencji. W 1903 roku poślubiła swego korepetytora Ryszarda Ordyńskiego, przyszłego reżysera, scenarzystę teatralnego i filmowego, autora ekranizacji Quo vadis i Pana Tadeusza. Choć wkrótce po przybyciu artystki do Paryża w 1910 roku doszło do rozwodu, dawni małżonkowie pozostali w przyjacielskiej relacji. Okres paryski był dla artystki czasem stabilizacji – wielokrotnie wystawiała swe prace na salonach, brała udział w wystawach organizowanych przez środowisko polonijne. Na jej twórczość składały się przede wszystkim pejzaże Paryża, Pirenejów i Bretanii oraz martwe natury z kwiatami, w których widoczne są dalekie echa prac Paula Cézanne’a, Georgesa Rouault, fowistów i kubistów. Rytmiczne kompozycje o precyzyjnym rysunku, żywej kolorystyce i grubo kładzionej farbie budziły zainteresowanie recenzentów, między innymi Leopolda Zborowskiego. Początek II wojny światowej zastał artystkę w Polsce. Rozpoczęła wówczas współpracę z Armią Krajową, na zlecenie której podrabiała dokumenty. W 1947 roku tęsknota zachęciła ją do powrotu do Paryża, gdzie przebywała do lat 60., eksperymentując z abstrakcją.