Marie Laurencin rozpoczęła swoją artystyczną edukację dekorując naczynia w L’école de Sèvres, fabryce porcelany. Następnie jednak, w 1905 roku, przeniosła się do Paryża, gdzie kontynuowała naukę na prywatnych lekcjach w l’Academie Humbert, studiując malarstwo i sztukę dekoracyjną. Tam poznała Francisa Picabię oraz Georgesa Barque’a, który przedstawił ją Pablowi Picassowi oraz innym artystom zrzeszonym wokół niego. Mniej więcej w tym samym czasie, Laurencin weszła w romantyczną relację z pisarzem Guillaumem Appolinairem, tworząc przy tym, w 1909 roku, swoje pierwsze szerzej uznane dzieło „Apollinaire i jego przyjaciele (wersja 2)”. Szybko zyskała popularność dzięki swojej charakterystycznym interpretacjom kobiecej formy i zaczęła wystawiać swoje prace wraz z kubistami, w tym na Salonie Niezależnych oraz Salonie Jesiennym.
W następnych latach rozstała się z Apollinaire’m i poślubiła niemieckiego malarza Otto von Watjena. Po rozpoczęciu I wojny światowej wyjechała do Hiszpanii, gdzie podróżując pomiędzy Barceloną a Madrytem, współpracowała z Picabią. W 1921 roku sama powróciła do Paryża, rozwodząc się ze swoim mężem, gdzie kontynuowała swoją karierę artystyczną. Nie ograniczała się jedynie do malarstwa, korzystając ze swoich wcześniejszych doświadczeń współpracowała także przy tworzeniu kostiumów oraz scenografii do baletu „Les Biches” Siergieja Diagilewa.
Literatura:
Marchesseau Daniel, Marie Laurencin (1883-1956). Catalogue raisonné de l’œuvre peint, Chino, Musée Marie Laurencin, 1986
Groult Flora, Marie Laurencin, Paris, Mercure de France, 1987
Marchesseau Daniel (ed.), Marie Laurencin, exh. cat., Musée Marmottan-Monet, Paris (21 February–30 June 2013), Paris, Musée Marmottan-Monet / Hazan, 2013