Ksenia Bogusławska (1892 Petersburg – 1971 Paryż)

Studiowała w Petersburgu i Neapolu, a następnie w paryskiej Académie Russe (1911–1913). Odbyte we francuskiej stolicy studia uformowały jej zainteresowania problemami neoprymitywizmu, fowizmu i kubizmu. Po powrocie do Rosji w 1913 roku wyszła za mąż za malarza Iwana Puni (Jeana Pougny) i brała czynny udział w organizowaniu wystaw, między innymi ostatniej wystawy futurystycznej „0,10”. Wraz z mężem wydała manifest kubofuturystyczny Rykajuszczij parnas (Porykujący Parnas) i należała do prowadzonej przez Malewicza moskiewskiej grupy Supremus. Po Rewolucji Październikowej uczestniczyła w reorganizacji życia artystycznego. Z inicjatywy Marca Chagalla w latach 1918–1919 prowadziła pracownię sztuki dekoracyjnej i stosowanej w witebskiej Szkole Sztuk Plastycznych. Rok później wyemigrowała z Rosji, wędrując przez zamarznięte Morze Białe do Kuokkala. Internowana przez władze fińskie, przeniosła się do Niemiec, gdzie zajmowała się projektowaniem kostiumów i scenografii teatralnych. Od 1923 roku wraz z Punim mieszkała w Paryżu. Razem z mężem utrzymywali kontakty z najważniejszymi przebywającymi w stolicy Francji artystami rosyjskiej awangardy. Po śmierci Puniego w 1956 roku poświęciła się opiece nad jego twórczością.