Joachim Weingart (1895 Drohobycz –1942 KL Auschwitz)

Rozpoczął edukację artystyczną w zakresie rysunku w Weimarze w Szkole Przemysłu Artystycznego w 1912 roku. Dwa lata później studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu, gdzie zainspirował się tamtejszymi artystami, takimi jak Gustav Klimt, egon Schiele czy Oskar Kokoschka. Malował portrety i akty, deformując sylwetki oraz psychologizując przedstawiane postacie. W latach 1921–1923 przebywał w Berlinie, gdzie z Alfredem Aberdamem i Zygmuntem Menkesem uczył się w prywatnej szkole Alexandra Archipenki. W 1925 roku wyjechał do Paryża i wraz z Menkesem zamieszkał w hôtel Medical. Pod wpływem tej znajomości zaczął korzystać ze wzorców neoklasycystycznych. Ponadto inspirował się ekspresjonizmem, co najpełniej wyrażała gama kolorystyczna jego obrazów. Pod koniec lat dwudziestych Weingart odbył podróż do Bretanii. Razem z Aberdamem, Menkesem i Leonem Weissbergiem stworzył Grupę Czterech. Jego dzieła prezentowane były na licznych wystawach; kontrakt podpisał z nim marszand René Gimpel. Jednak wraz ze śmiercią żony malarza nastąpił kryzys i załamanie kariery. Zły stan psychiczny doprowadził go do pobytu w szpitalu psychiatrycznym. Według niektórych źródeł to właśnie tam został aresztowany i stamtąd przewieziony do Auschwitz.