Studiował malarstwo i rzeźbę w Szkole Sztuk Pięknych w Kijowie. Przybył do Paryża w 1908 roku, poszukując przepisu na odmienną – od proponowanej przez akademicki system kształcenia – metodę pracy, oryginalny język form artystycznych i techniki tworzenia. Już na początku swej kariery Archipenko uzyskał miano innowatora: eksperymentował z rozbiciem bryły, wypukłymi i wklęsłymi kształtami, nowymi materiałami; przypomniał zapomnianą technikę polichromii; korzystał z zasady przestrzeni negatywowej; usiłując zdematerializować postać ludzką zajmował się zagadnieniem ruchu. Następnym latom spędzonym w Berlinie (1918-1923) i Stanach Zjednoczonych (od 1923 roku) towarzyszyły kolejne eksperymenty formalne wywiedzione ze sztuki antycznej Grecji i Egiptu. Od lat nastych Archipenko nieprzerwanie prowadził szkołę (wpierw w Nicei, a następnie w Berlinie i Stanach Zjednoczonych), w której wykładał rzeźbę i malarstwo.
Wystawy indywidualne – wybór:
- 1912: Museum Folkwang, Hagen
- 1913: Galerie der Sturm, Berlin
- 1922: Galerie Fritz Gurlitt, Berlin
- 1922: Kunstsalon Ludwig Schames, Frankfurt
- 1923: Leipziger Kunstverein, Leipzig
Literatura:
- Frances Archipenko Gray. My Life with Alexander Archipenko, Munich 2014.
- Alexander Archipenko, red. Ralph Melcher, Saabrücken: Saarland Museum 2008.
- Alexander Archipenko Revisited: An International Perspective. Proceedings of the Archipenko Symposium, Cooper Union, red. Deborah Goldberg, Alexandra Keiser, New York City, September 17, 2005.
- Katherine Jánszky Michaelsen, A Study of the Early Works, 1908-1920, New York, London 1977.
Użyteczne linki: