Marek SZWARC (1892 Zgierz – 1958 Paryż)

Malarz i rzeźbiarz pochodzenia żydowskiego. W latach 1910–1914 studiował na Ecole des Beaux-Arts w Paryżu. Mieszkał wówczas w kolonii artystycznej La Ruche. W 1912 roku wraz z m.in. Henrykiem Epsteinem, Pinchusem Kremegne’em i Chaimem Soutine’em współtworzył żydowski periodyk „Machmadim”. Okres I wojny światowej przebył w Łodzi. Tu zawarł znajomość z Jankielem Adlerem.  W latach 1919–1921 należał do środowiska Jung Idysz. Tworzył wówczas ekspresjonistyczne, niepozbawione deformacji grafiki i rzeźby. Od początku lat dwudziestych działał w kręgu poznańskiego ugrupowania Bunt. W tym okresie powstała m.in. seria pejzaży nawiązująca do poetycko-onirycznych prac Marca Chagalla, akty, ale też prace o tematyce chrystologicznej. Do II wojny światowej mieszkał w Paryżu. W jego twórczości odnajdziemy często przedstawienia biblijne zaczerpnięte ze Starego i Nowego Testamentu. Te ostatnie pojawiły się po konwersji artysty na katolicyzm w 1920 roku.