Marcel Słodki (1892 Łódź – 1943 KL Auschwitz)

Pochodził z rodziny prokurenta żydowskiego. Po ukończeniu prywatnej szkoły w rodzinnej Łodzi kontynuował edukację w monachijskiej Akademii Sztuk Pięknych (1910-1913), kilkukrotnie podróżował do Włoch. W 1913 roku zamieszkał w Paryżu, po wybuchu I wojny światowej przeniósł się jednak do Szwajcarii. W Zurychu poznał Tristana Tzarę i związał się z ruchem dadaistycznym. Tam również przez pewien czas pracował w biurze architektonicznym, wykonując rysunki planów urbanistycznych. W latach 1915–1916 publikował ekspresjonistyczne drzeworyty na łamach czasopisma  „die Aktion”. Na początku lat dwudziestych przeniósł się do Berlina, gdzie został kierownikiem artystycznym teatru Wilde Bühne. Do jego najważniejszych ówczesnych realizacji należy utrzymana w duchu symultanicznych narracji Georga Grosza scenografia do spektaklu Das Börsenlied  Mehringa i Hollaendera.  Od 1924 roku Słodki mieszkał w Paryżu, gdzie ponownie zajął się malarstwem. W swej twórczości z tego okresu łączył kubizujący ekspresjonizm z doświadczeniami fowizmu i postimpresjonizmu. W pracach często powracały motyw artystów cyrkowych. W latach trzydziestych utrzymywał żywe kontakty z Polską, uczestniczył w inicjatywach Zrzeszenia Żydowskich Malarzy i Rzeźbiarzy w Krakowie. Po wybuchu II wojny światowej, przeniósł się do Brives. Tam  powrócił do malowania i mimo trudności związanych z działaniami wojennymi prezentował swoją twórczość na wystawach. W 1943 roku ukrywał się w Bourg-Saint-Maurice. Wkrótce został jednak zdekonspirowany, zatrzymany przez Gestapo i przewieziony wpierw do obozu przejściowego w Drancy, a następnie do Auschwitz.