Przyszedł na świat w wielodzietnej, ortodoksyjnej rodzinie żydowskiej. Wychowany został jednak w sposób liberalny. W wieku szesnastu lat rozpoczął naukę w lwowskiej Szkole Przemysłu Artystycznego. Zarabiał na życie jako malarz budynków i uczył się techniki malarstwa ściennego, pracując przy renowacji kościołów i obrazów religijnych. Następnie rozpoczął studia w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W 1922 roku kontynuował edukację w Berlinie w pracowni Alexandra Archipenki, gdzie nawiązał znajomość z Joachimem Weingartem. W 1923 roku przybył do Paryża i zamieszkał na Montparnassie (w hôtel Médical), gdzie w tym czasie mieszkało wielu artystów, między innymi Efraim Mandelbaum, Eugeniusz Zak i Marc Chagall. W środowisku Menkes znany był ze swojego poczucia humoru. Wraz z Alfredem Aberdamem, Joachimem Weingartem i Leonem Weissbergiem utworzył tak zwaną Grupę Czterech. Podróżował na południe Francji, do jego ulubionych miejsc należały okolice Tulonu. Prezentował swoje prace w Paryżu, Lwowie, Toronto i Nowym Jorku. W 1935 roku wyjechał do Nowego Jorku, a w 1939 osiadł tam na stałe. Mieszkając w Stanach Zjednoczonych, odbył kilka podróży do Izraela, Paryża i Polski. Twórczość Menkesa obejmuje portrety, akty, kompozycje figuralne, pejzaże i martwe natury, a po roku 1940 także obrazy nawiązujące do kultury żydowskiej. W okresie paryskim malarz skłaniał się ku takim nurtom jak fowizm i ekspresjonizm, po wojnie stosował natomiast ograniczoną gamę barwną, mocny kontur, wyrazistą fakturę, a także zgeometryzowane formy.