Malarka pochodzenia katalońsko-sycylijskiego. Swoją edukację artystyczną rozpoczęła w Szkole Sztuk Pięknych w Algierze. W 1919 roku wyjechała do Paryża. Tam zamieszkała w maleńkim mieszkaniu – „szklanej klatce” na rue Rousselet, stając się „zniewolonym ptakiem za cenę zaledwie 40 franków”. Wkrótce poznała zamieszkałego po sąsiedzku rzeźbiarza Ossipa Zadkine’a. Artysta nie szczędził przykrych słów na temat jej ówczesnych inspirowanych antykiem kompozycji. Dostrzegł jednak potencjał Prax, wprowadził ją w środowisko artystów Montparnasse’u, został mentorem w sprawach artystycznych, a w 1920 roku wysłał telegram z propozycją małzeństwa. Świadkiem na ich zorganizowanym w sierpniu ślubie był japoński malarz i grafik Tsuguharu Foujita. W latach 20. realizacje Prax znalazły uznanie w gronie wyrafinowanych galerzystów, takich jak Leopold Zborowski czy Berthe Weill.  W swojej twórczości Prax inspirowała się fowizmem i kubizmem, twórczością męża. Stosowała autorską technikę malarstwa na szkle, która pozwoliła jej na tworzenie prac o niespotykanych walorach kolorystycznych. W trakcie II wojny światowej, gdy Zadkine wyjechał do Stanów Zjednoczonych, pozostała we Francji – opiekowała się jego spuścizną artystyczną i mimo trudności kontynuowała swe poszukiwania artystyczne. Od lat 40. komponowała surrealistyczne obrazy o nasyconej kolorystyce, zmierzające ku coraz większej dekoracyjności. Nie bacząc na romanse męża pozostała mu wierna do końca swych dni. Po śmierci Zadkine’a w 1967 roku oddała się stworzeniu jego muzeum.