Terminu École de Paris (Szkoła Paryska) użył po raz pierwszy w 1925 roku francuski krytyk André Warnod. Nie odnosząc się do konkretnego ruchu czy też szkoły malarskiej, opisywał zjawisko, jakim był napływ artystów – obcokrajowców osiedlających się na Montparnassie, jeszcze przed pierwszą wojną światową. Pośród przyjeżdżających z Europy Środkowo-Wschodniej do Paryża, większość stanowili malarze i rzeźbiarze pochodzenia żydowskiego. Na Montparnassie, czyli XIV dzielnicy Paryża,
osiedlali się także twórcy przybyli m.in. z Hiszpanii (Picasso), Włoch (Modigliani), Japonii (Foujita), Meksyku (Rivera), Wielkiej Brytanii czy Stanów Zjednoczonych. Ta różnobarwna mieszanka artystyczna zdołała pomieścić w sobie najciekawsze tendencje i zdobycze malarstwa I poł. XX wieku, a więc: kubizm, fowizm, ekspresjonizm i postimpresjonizm. Tę mozaikę uzupełnia także rodząca się w połowie złotej dekady lat dwudziestych stylistyka Art Déco.
Wielu artystów dzieliło między sobą pracownie i mieszkania. Powstawały małe komuny artystyczne jak La cité Falguière czy słynny Ul (La Ruche), w którym mieszkali Chagall, Modigliani Soutine, Zadkine, Pascin, Epstein i wielu innych.
Artyści spotykali się i dyskutowali o sztuce w rozlicznych kawiarniach, spośród których najbardziej znanymi były: Le Dôme, La Closerie des Lilas, La Rotonde, Le Select czy La Coupole.
Pośród przybyszów, liczne grono stanowili absolwenci polskich uczelni artystycznych, dla których Paryż stał się małą ojczyzną. Byli nie tylko świadkami epoki ale jej aktywnymi uczestnikami. Ich podboje Paryża rozpoczynały się w cieniu polskich artystów wcześniejszego pokolenia, by wspomnieć Józefa Pankiewicza czy Władysława Ślewińskiego. Historia wielkości Montparnasse’u to między innymi historia spotkań legendarnych osobowości, jak chociażby Mojżesza Kislinga i Leopolda Zborowskiego.
