W młodości uczył się w chederze i pracował jako retuszer fotografii. edukację artystyczną rozpoczął w Warszawie u Kazimierza Stabrowskiego, następnie w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod okiem Józefa Pankiewicza. Tam też zaprzyjaźnił się z Mojżeszem Kislingiem. W 1912 roku zamieszkał w Paryżu, gdzie podczas wielu godzin spędzonych w Luwrze studiował dzieła dawnych mistrzów. Oprócz kontaktów z polskimi artystami malarz nawiązał znajomości z fowistami: André Derainem, Maurice’em de Vlaminckiem, a następnie z kręgiem kubistów: Pablem Picassem, Georges’em Brakiem i Guillaume’em Apollinaire’em. W 1913 roku debiutował w Paryżu na Salonie Niezależnych. W pracach o charakterze symbolicznym i alegorycznym często podejmował tematykę egzystencjalną i religijną. Niektóre z jego późniejszych dzieł, jak Duch zła, nawiązują do tradycji włoskiego renesansu. Mondzain odbywał częste podróże do Bretanii, podczas jednej z nich poznał Władysława Ślewińskiego. Tam malował pejzaże i sceny rodzajowe. W czasie I wojny światowej dobrowolnie wstąpił do Legii Cudzoziemskiej, a następnie do Armii Polskiej generała Hallera, nie rezygnując jednak z twórczości artystycznej. Skończywszy służbę, wystawiał swoje obrazy i rysunki między innymi w The Art Club of Chicago, a także w innych prestiżowych galeriach i na salonach. W latach dwudziestych artysta otrzymał francuskie obywatelstwo. Po wojnie pejzaże Mondzaina zyskały spokojniejszą, rozjaśnioną paletę barwną, ujawniając inspiracje sztuką Paula Cézanne’a. W 1925 roku Mondzain odwiedził po raz pierwszy północną część Afryki. Później przez wiele lat mieszkał w Algierii, malując lokalne krajobrazy i ludzi. Podczas II wojny światowej kierował Domem Polskim w Algierze i angażował się w pomoc polskim żołnierzom. W wyniku wojen algierskich wrócił do Paryża. W późnym etapie twórczości lubił powracać do tematów z okresu międzywojennego.