W 1918 roku rozpoczął studia w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie pod kierunkiem Stanisława Lentza i Tadeusza Pruszkowskiego. Przez kilka miesięcy nauki pobierał także na wiedeńskiej Akademii Sztuk Pięknych. W 1920 roku, pod naciskiem rodziny, rozpoczął studia prawa na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Po semestrze zrezygnował jednak z obranej ścieżki edukacji. Wkrótce poślubił Marię Wohl, córkę bogatego przemysłowca. Wraz z żoną w 1924 roku artysta wyjechał do Paryża i od tego czasu regularnie eksponował swoje prace na paryskich salonach. Często podróżował do Pont-Aven. W drugiej połowie lat dwudziestych jego twórczością  zainteresowali się wpływowi marszandzi – Marcel Bernheim i Leopold Zborowski. W 1928 roku w galerii Zborowskiego odbyła się pierwsza monograficzna wystawa dzieł malarza. Wstęp do towarzyszącego jej katalogu napisał André Salmon. U szczytu kariery – w 1933 roku  – Kanelba wrócił na rok do Polski, skąd następnie wyjechał z rodziną do Wielkiej Brytanii. Jego „pełne uroku”, kameralne portrety dzieci zdobyły duże uznanie wśród tamtejszej klasy wyższej. Po II wojnie światowej często wystawiał swoje obrazy w Stanach Zjednoczonych. Jego twórczość spotkała się tam z uznaniem, co sprawiło, że w 1951 roku artysta postanowił na stałe zamieszkać za oceanem. W 1955 roku malarz odbył podróż do Anglii, gdzie wykonał najważniejsze zlecenie w swojej karierze – na życzenie Pułku Grenadierów sportretował królową Elżbietę II. 

Kanelba zdobył uznanie przede wszystkim jako portrecista, malował jednak także pejzaże i martwe natury.