Nathalie Kraemer (1891 Paryż – 1943 KL Auschwitz)

Urodziła się w rodzinie francusko-żydowskiego antykwariusza. Jej ojciec zmarł, gdy artystka miała tylko 3 lata; wychowywała się pod opieką matki. Od młodości interesowała się poezją i malarstwem. W 1913 roku wyszła za mąż za zajmującego się meblarstwem przedsiębiorcę. Po śmierci matki w 1923 roku całkowicie poświęciła się tworzeniu. Pobierała ponoć nawet nauki u zafascynowanego poezją malarza kubisty Louisa Marcoussisa. W latach dwudziestych jednak zyskała renomę przede wszystkim jako pisarka. W 1927 roku otrzymała nagrodę literacką w Igrzyskach Kwietnych Francji za wiersz Ce que la rivière disait au vagabond (To, co rzeka powiedziała wędrowcowi) z tomu Des voix montent (Głosy wznoszą się). Malowała pejzaże, martwe natury i portrety. W latach trzydziestych wypracowała swój własny styl, uzyskując pełnię ekspresji przy użyciu uproszczonych konturów oraz płaskich plam barwnych o intensywnych kolorach. Prace artystki wykazywały wpływy kubizmu i ekspresjonizmu. Jej twórczość drugiej połowy lat trzydziestych obejmowała niemal wyłącznie studia portretowe o sugestywnych, pełnych niepokoju twarzach. Kraemer malowała wówczas Niesamowite przestrzenie, w których z pozoru swojski, bezpieczny dom stawał się domeną tego, co nieswojskie, budzące lęk.  W marcu 1940 roku artystka po raz ostatni brała udział w Salonie Niezależnych. Zaledwie kilka miesiące później, po ogłoszeniu kapitulacji Francji, musiała dostosować się do wprowadzonego dla Żydów zakazu sprzedaży i ekspozycji prac.Tworzyła jednak dalej w ukryciu. W 1942 roku przeniosła się do Nicei, skąd rok później została deportowana wpierw do Drancy, a następnie do Auschwitz.