Maria Łunkiewicz-Rogoyska (1895 Kudryńce – 1967 Warszawa)

Na scenę artystyczną wkroczyła w latach dwudziestych. Do Paryża pojechała w 1921 roku ze świeżo poślubionym mężem, majorem w Armii Hallera, Jerzym Łunkiewiczem. Ona zajęła się zgłębianiem tajników sztuki na École Nationale Supérieure des Arts Décoratifs, on – wojskowości w École de Guerre. Również w trakcie kolejnej paryskiej podróży nie próżnowała – relacje towarzyskie łączyły ją z grupą Cercle et Carré oraz z Fernandem Légerem, który wystawił jej kwit uprawniający do przedłużenia pobytu, mimo iż nawet u niego nie studiowała. W latach dwudziestych i trzydziestych zafascynowana była propozycjami artystycznymi Le Corbusiera i Amédée Ozenfanta. W swych obrazach dużą wagę przywiązywała do równowagi koloru, porządku i poetyckiej atmosfery. W 1934 roku rozwiodła się z mężem. Była blisko związana z malarzem Henrykiem Stażewskim, po II wojnie światowej w sposób niemal rodzinny dzielili mieszkanie i pracownię. Byli nierozłączni do końca życia, mimo kolejnego małżeństwa artystki – z Janem Rogoyskim. Jej twórczość charakteryzowała skłonność do klasycyzowania i dekoracyjności, która znacząco nasiliła się od drugiej połowy lat trzydziestych. Artystka odnajdywała się znakomicie w odmiennych stylistykach: puryzmie, dekoracyjnym kubizmie, stylizowanym realizmie, abstrakcjonizmie. Łunkiewicz-Rogoyska miała znaczący wpływ dla skonsolidowania środowisk Klubu Młodych Artystów i Naukowców, Galerii Krzywego Koła oraz Galerii Foksal.