„Wraz z torem kolejowym kończy się i Polska i Europa i cały wielki świat – ot zaczyna się Zakopane, miejscowość przedziwna i urocza, jedyna na podhalańskiej ziemi a może i na całym globie. Jakaż bowiem wioska podgórska potrafiła przez szereg lat skupiać wszystko to co miał naród najlepszego?” opiewał miejscowość w 1935 r. Rafał Malczewski (1892-1965), w swoich obrazach bynajmniej jej nie idealizujący (R. Malczewski, Tatry i Podhale, seria: Cuda Polski. Piękno Przyrody. Pomniki Pracy. Zabytki Dziejów, t. 8, Poznań 1935, s. 85). Osadę – od 1933 r. miasto – u stóp Tatr traktował niejednokrotnie jako scenę, na której rozgrywał się wart odmalowania spektakl pogody. W dorobku artystycznym malarza znajdziemy więc nie tylko imponujące studia Zakopanego pod śniegiem, ale też podsiąkającego wilgocią, deszczowego, roztopowego. Malczewski nie raz dowiódł, że równie dobrze potrafi malować deszcz, chmury, jak i błoto co dobrze widoczne jest w prezentowanym dziele. 

Cytat pochodzi z publikacji Villi la Fleur „Zakopane. Wyrzeźbione. Namalowane”, s. 150