Zofia Stryjeńska była pierwszą damą polskiego malarstwa okresu międzywojennego. Wraz z Karolem Stryjeńskim, którego poślubiła w 1916 r., marzyli o karierze i sukcesie w Paryżu. W latach 20. XX w. Stryjeńska wielokrotnie przebywała w Zakopanem i w stolicy Francji 1. Sukces przyszedł wraz z Międzynarodową Wystawą Nowoczesnych Sztuk Dekoracyjnych i Wzornictwa Przemysłowego w Paryżu w 1925 r. Zdobyła wówczas cztery Grand Prix i zaszczytne wyróżnienie Diplôme d’Honneur, została także odznaczona Krzyżem Komandorskim Legii Honorowej. Niemal z dnia na dzień stała się symbolem odrodzonego po 123 latach niewoli kraju. Komentatorów zachwycały rytm i dynamika, żywe kolory oraz silnie zgeometryzowane kompozycje, wywiedzione formalnie i tematycznie z polskiego folkloru, co widoczne jest również w prezentowanej pracy z kolekcji Muzeum.

Cytat pochodzi z publikacji Villi la Fleur „Zakopane. Wyrzeźbione. Namalowane”, s. 144